Dinsdag 02 maart en afsluiten van het seizoen in ’t Nieuwhuys te Hoegaarden. Het begint stilaan een verslaving te worden om naar dit gezellig etablissement te gaan want telkens weer is het hier aangenaam vol (uitverkocht) en weten Mieke en Jan ons steeds weer te verrassen met een gezellig concert .

Vandaag zou het een beetje speciaal worden als laatste van het seizoen want stamgast en uitstekend jazzpianist Ernst Vranckx zou er een ‘jazz jam sessie’ organiseren en had daarbij gedacht aan een uitgelezen selectie van onze betere Belgische jazzmuzikanten aangevuld met enkele vocalisten die hun debuut vanavond zouden maken  in dit genre.

 

 

 

 

 

 

Er waren in het begin meer toezeggingen dan er kwamen opdagen maar dat is de normaalste  gang van zaken bij een ’jam’ en met een 16 muzikanten is het wel genoeg om een avond met te vullen. ‘Jam session’ is in feite een veel te min woord voor wat we vanavond te horen zouden krijgen want uitgezonderd het afsluitend nummer was al de rest hoogstaande jazz en bijzonder goed uitgebalanceerd. Fusion zou een beetje aan de kant blijven maar voor de rest zou de avond een hoop aan diversiteit in het genre bieden.

Zoals gezegd was het ook vanavond volle bak en er waren zelfs bluesmuzikanten komen opdagen om er iets van op te kunnen steken  :-). Als vast jazzcombo en ruggengraat voor vanavond kregen we vooreerst bandleider en organisator Ersnt Vranckx op de keyboards, Jens Similox op de upright bass, Jan De Maeyer aan de drums en Dries Verhulst op de Gibson gitaar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Als eerste gastmuzikanten weren aangekondigd Peter Laeremans  op de xylofoon en Geert Claes op de bugel en zij zouden samen met het jazzcombo de 2 eerste nummers van de avond voor hun rekening nemen. Van start gingen ze met Latin jazz een genre dat er best wel bij iedereen in gaat zeker wanneer ze starten met ‘One Note Samba’, een nummer van Antonio Carlos Jobim dat wereldfaam vergaarde met de uitvoering van Stan Getz op zijn ‘Jazz Samba’ maar het hier vanavond moest doen zonder sax maar in een mooie uitvoering met xylofoon en bugel. Als 2de song brachten ze 'All Blues' en de start was daarmee al veelbelovend.

 

 

De volgende gast of gaste is Katrien Smets en buiten dat ze hier haar debuut zou maken in het genre vocal jazz vonden Ernst en de rest van de band dat ze een goede zaak had gedaan door te gaan samenleven met Jan zodat die jongen eindelijk van ’t straat was :-) Natuurlijk was zij niet voor dit naar hier gekomen maar zou ze zich gaan bewijzen dat er talent in haar verscholen zit om in deze richting te kunnen blijven verder gaan.

 

 

Cheeck to Cheeck, ja die standaard kennen we wel allemaal , een nummer dat zijn debuut reeds in 1935 kende in de film ‘Top Hat’ met Fred Astaire maar zeker door iedereen wordt gegeerd in de versie van Ella Fitzgerald. Aan Ella kan onze Katrien uiteraard niet tippen maar haar debuut hier in Hoegaarden mag zeker als verdienstelijk worden beschouwd zeker met het Poppy jazz nummer ‘Like a Star’ (Corinne B Ray) en om verder verzeild te raken in de genres eindigde ze uitstekend met het bluesjazz nummer ‘Love me Like a Man’ iets wat wij uiteraard overlaten aan Jan.

 

 

Back to the real thing zouden we zo kunnen stellen na dit vocale intermezzo en de volgende muzikant was Jean Pierre Jublou die met zijn tenorsax terug keerde naar de traditional jazz. Hij had gekozen om vanavond een nummer te brengen uit ‘The Sound Of Music’ en dan kon het bijna niet anders of het moest ‘My Favorite Things’ zijn.

Vorige zomer op het BRBF te Peer kreeg ik nog een indrukwekkende versie te horen van Derek Trucks op gitaar maar wat JP hier ten gehore bracht was uiteraard nog een trapje hoger. Klasse wat hier al op de bandstand was gepasseerd en het zou zowaar nog beter gaan worden.

Niet dat ik van een vorm van chauvinisme wil beschuldigd worden maar de volgende gast zou de lat nog wat hoger komen te leggen vanavond. Jan Muës  is uiteraard een streekgenoot van mij en nog weinigen weten dat Peerke Grune uit Wij Heren van Zichem werd vertolkt door onze eigenste Jan, voor zover de geschiedenis want Jan staat bekend als één van de betere zoniet de beste bugelspeler in ons land en met die stelling sta ik zeker en vast niet alleen. Ook gastspeler in dit laatste luik van de eerste set is Peter Vandendriessche op altsax en ook hij is een gerenommeerd jazzmuzikant.

Dit duo samen met Ernst, Jan, Dries en Jens zouden met de laatste 3 nummers uit set 1 iedereen muisstil doen worden van hun kunnen. Startten deden ze met ‘Tangerine’ een nummer dat in de zestiger jaren nog populair werd gemaakt door o.a. Herb Albert & The Tijuana Brass maar vanavond op een zeer sterke wijze werd vertolkt door Jan en Peter.

Voor het volgende nummer grepen ze terug naar Latin jazz  met een ode aan de lente met ‘It Might as Well Be Spring’. Dat Jan buiten een uitstekende jazzmuzikant ook nog een geboren entertainer is liet hij blijken bij het laatste nummer met … e lieke vue Mieke!

Op vraag van ‘bazin’ Mieke zou Jan hier vanavond ook zijn vocale talenten laten bewonderen en om die reden alleen al had Jan zich ertoe verplicht om een week bijna niet meer te praten om zo zijn stembanden te kunnen sparen voor dit epos. Met Danny Kaye zijn ‘The Five Pennies’ bekregen Jan en Peter een welverdiend applaus...en daarna werd het stil en tijd voor sommige om een sigaretje te roken...

Tijd ook om nog vlug de laatste hand te leggen voor de PR mannen van Bierbeek Blues ‘d Up dit op 3 april in De Borre met de editie 2010 van hun bluesfestival met kleppers als Bryan Lee en Mississippi Heat. Ze konden ook wel enkele jazzliefhebbers overtuigen om onze eigenste Jill Hilleger te komen aanschouwen want dit is ook een beetje een natuurtalent met jazzallures.

Voor de 2de set van deze toch al indrukwekkende avond vonden er van in het begin al wat verschuivingen plaats. Zo bracht JP Jublou zijn dwarsfluit mee, samen met Chris Vandeweyer op trompet en een nieuwe gitarist in de gedaante van Roland van Hoegaerden beter bekend als de man die de ‘citrique’ van Tienen doet draaien maar ook een fijn gitarist. Zij brachten terug traditional jazz met een uitgesponnen versie van ‘New House Blues’.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In elke set was een diva geprogrammeerd en voor deze was dit Ines Vranckx of de ega van gitarist Dries. Ondertussen had ook Ernst opgemerkt dat er een nieuwe drummer was bij komen zitten met name Chris Durinckx…bij de les blijven Ernst :-)

De klankkleur van de stem van Ines leent zich goed voor Latin jazz en daarmee beginnen ze dan ook met ondersteuning van JP op de dwarsfluit. ‘Chega de Saudade’ (No More Blues) is net als ‘One Note Samba’ een Bossa nova en tevens ook terug van de hand van A.C Jobim waarvan we natuurlijk de uitvoering kennen van  Stan Getz en de meester in dit genre João Gilberto, een nummer dat tevens ook is terug te vinden op Jazz Samba.

Ines brengt ook ‘Save Your Love for me’ en een swingjazzje onder de vorm van ‘Hit That Jive Jack’ en daarmee zat ook haar deel van roem en glorie erop voor vanavond.

Voor de ‘grand finale’ krijgen we toch nog wel een verrassing van formaat. Polle Pap aka Paul Michiels had ook beloofd om zijn ding te kunnen doen en nu weten we wel dat Paul een steengoed zanger is maar Jazz?

Met enig schaamrood op de wangen moest ik vaststellen dat Paul het er meer dan behoorlijk vanaf bracht zelfs in die mate dat wanneer er een jazz Cd moest kunnen komen van hem ik als eerste naar de platenboer zal lopen. Zijn versie van ‘I’ve Got You Under My Skin’ heeft zeker niets meer met pop te maken maar is op en top een jazzuitvoering en voor de eerste keer van de avond bespeuren we een vleugje van een jam die er zat aan te komen.

Als 2de nummer brengt de Polle nog ‘Masquerade’ en tijdens dit nummer kan onze Jan zich niet meer bedwingen en komt een eigen improvisatie leveren tijdens dit nummer…hoogstaand van zowel Paul als Jan en ik val in herhaling…puur genieten!

Als allerlaatse werd Ben Vanderweyden aan de lijst toegevoegd en met zijn harmonica bracht hij een beetje het bluesgevoel vanavond. Het tweede nummer dat ben voor ons in petto had is natuurlijk wereldklasse en van de hand van een landgenoot en dan kan het niet anders zijn dan Toots' zijn 'Bluesette' uit 1985.

'Closin' time en voor 'Now's the Time' werd iedereen nog eens op het podium geroepen en konden de heren eens eindelijk gaan jammen want de rest was gewoon hoogstaande jazz. ne wave voor deze muzikanten...

 

 

 

Voor Mieke en Jan zit dit zeer succesvolle seizoen erop maar toch heb ik een beetje slecht nieuws voor hen want ik zou wat graag een petitie willen starten om volgend seizoen een extra maandje erbij te doen en ik denk dat ik hiervoor onmiddelijk handtekeningen genoeg bijeen zal krijgen :-). De start van het volgende seizoen is voorzien op dinsdag 05 oktober 2010.

ook gespot...

DON'T CALL THIS A JAM, CALL IT AN ENCHANTED EVENING...